Soms kom je onverwacht iets tegen dat je diep raakt. Zo bladerde ik recent door de website van een lokale heemkundige kring… en ineens was hij daar. Mijn grootvader. Op een oude zwart-witfoto, meer dan vijftig jaar oud. Een beeld dat me tegelijk verraste, ontroerde en een stroom aan herinneringen en emoties op gang bracht.
Toen mijn grootmoeder stierf, viel onze familie uit elkaar. Mijn grootvader bouwde verder aan zijn leven — iets wat mijn moeder maar moeilijk kon aanvaarden. Ons gezin trok zich terug, sloot zich op in een kleine wereld. Zonder hem, zonder mijn tantes, ooms, neefjes en nichtjes.
Wat ik toen niet besefte, is dat ik met het verlies van mijn oma ook een heel stuk van mijn oorsprong kwijtraakte.
Die foto op het scherm bracht plots alles terug. Daar stond hij: de pater familias. Mijn grootvader. Een man die ik nauwelijks heb gekend, maar die zo onmiskenbaar deel uitmaakt van wie ik ben. En ineens kon ik voelen wat ik jarenlang had weggeduwd — het gemis.
De boosheid over het verleden is vervlogen. Wat overblijft is zachtheid, verwondering… en verdriet. Ik had hem graag leren kennen. Ik had hem vragen willen stellen. Hem willen aankijken met volwassen ogen. Maar het leven liep anders.
Wat blijft is een beeld. En de erkenning dat deze man — met zijn eigen verhaal, zijn keuzes, zijn leven — deel is van míjn verhaal.
Een foto als venster naar het verleden
Het is opmerkelijk hoe één foto, een toevallige vondst, zoveel kan losmaken.
Soms vinden we onze wortels precies op de plek waar we het niet verwachtten.
En dan begint een verhaal opnieuw — niet met woorden, maar met een blik op een gezicht dat ons herinnert aan wie we zijn, en waar we vandaan komen.
